Na een proces van bijna vier jaar is de uitspraak eigenlijk een enorme anticlimax.

240 uur taakstraf voor de man die volgens het OM zich schuldig zou hebben gemaakt aan ‘grootschalige ernstige fraude en corruptie waarbij miljoenen euro’s onnodig in de zakken van de projectontwikkelaars zijn gevloeid’.

Van dit verwijt heeft de rechtbank weinig heel gelaten. Van zakkenvullerij is niets gebleken. De voordelen voor de verdachte hebben uiteindelijk ‘slechts’ bestaan uit een aantal bezoeken aan vastgoedbeurzen en een paar mooie voetbalwedstrijden. En verder heeft hij op verzoek geld gekregen voor zijn verkiezingskas van zijn partij, welk geld hij ook voornamelijk voor die verkiezingen heeft gebruikt. Het ziet er naar uit dat Van Rey vooral gestraft is voor het –als lid van de vertrouwenscommissie-  schenden van de geheimhoudingsplicht bij de burgemeestersbenoeming. 

Niettemin is Van Rey, door het aannemen van deze giften, wel veroordeeld voor corruptie. Volgens de rechter had hij namelijk ‘op zijn klompen moeten aanvoelen’ dat het de gever in kwestie- een projectontwikkelaar- voor ogen stond om met de gift een bepaalde –zakelijke- voorkeursrelatie te bewerkstelligen. Dat de giften werd gedaan door een oude vriend deed daar niet aan af, nu de giften tevens een zakelijk karakter droegen. Er waren immers ook andere zakelijke relaties op uitnodiging van de projectontwikkelaar aanwezig op de vastgoedbeurzen en bij de wedstrijden. Anders dan de familiereizen met echtgenotes was bij deze gelegenheden geen sprake van louter vriendschappelijke motieven.  

Vele tinten grijs. Dat is het beeld dat volgens de rechter op de zitting is ontstaan van het handelen van Van Rey. De verdachte is een bestuurder van de gemeente Roermond die volgens de rechter in een lange reeks van jaren – vaak vanuit (initieel) goede motieven – met het oog voor de belangen van de gemeente en haar burgers, de grenzen opzocht, deze vrijwel steeds naderde en menigmaal ook, soms welbewust, overschreed.

Volgens het OM – dat binnen no-time hoger beroep aantekende – is het beeld niet grijs maar zwart-wit. “een beetje corrupt bestaat niet, het is corruptie. Dan dient er ook een gevangenisstraf te volgen”. Deze stelling raakt kant noch wal. Er is geen wet die de rechtbank verplicht om iemand wegens corruptie tot een gevangenisstraf te veroordelen. De ene vorm van corruptie is de andere niet. De zaak is niet te vergelijken met die van gedeputeerde Ton Hooijmaijers, die o.a. tonnen zou hebben witgewassen. Van Rey is van de feiten niet aantoonbaar rijker geworden  En de rechtbank móet de persoonlijke omstandigheden –zoals leeftijd, de kans op recidive en het opgeven van ambtelijke functies- betrekken bij de vraag welke straf passend zou zijn.

Het OM wekt met dit haastig ingestelde beroep de indruk dat zij vooral bezig is met het gezichtsverlies voorlopig zoveel mogelijk te beperken. Het had het OM gesierd als iets meer tijd was genomen om het 150-pagina’s tellende, genuanceerde vonnis met enige zelfreflectie te laten bezinken, alvorens een beslissing te nemen over een hoger beroep. De kans dat de straf in hoger beroep heel anders zal uitvallen, is namelijk heel klein te achten. Vooral omdat het OM er na vier jaar onderzoek, o.a. vastgelegd in meer dan 110 ordners, niet in is geslaagd de gestelde zakkenvullerij aan te tonen. Soms zoekt het OM te lang door naar iets wat er gewoonweg niet is.

mr. D.M. Penn